Maandelijks archief: oktober 2014

thuisblijver

domweg gelukkig in de achterkamer

“Alle ellende van de mensen heeft maar één oorzaak, namelijk dat zij niet in staat zijn rustig in een kamer te blijven.” schreef Blaise Pascal (1623-1662) en richtte zich daarmee vooral op de mensen die alles bezaten, maar niet in staat waren om het thuis naar hun zin te hebben. Sinds de tijd van Pascal lijkt er weinig veranderd. Thuisblijvers zijn een beetje zielig. Gevangen achter de begonia’s is de schrik van elke pensionado.

achterkamer 31 oktober 2014
Alle ellende van de mensen heeft maar één oorzaak, namelijk dat zij niet in staat zijn rustig in een kamer te blijven.

Blaise Pascal

achterkamer 31 oktober 2014

De 22-jarige Rianne Oosterom schreef deze maand een artikel in Letter & Geest onder de provocerende titel Weg die rugzak, blijf toch thuis! Volgens haar is het gebod van haar generatie “Gij zult reizen om uzelf te vinden.” Zij stelt daar tegenover: “Snuffel wat in oude dagboeken en staar naar de vriendelijke gipsmuren. Dan kom je jezelf vanzelf een keer tegen.”

achterkamer 31 oktober 2014

Levenskunstfilosoof Joep Dohmen antwoordde in Trouw op de vraag hoe hij invulling wil gaan geven aan zijn emeritaat: “Mijn kairos is om achter de geraniums te gaan zitten en me te verdiepen in belangrijke filosofieboeken. Dan moet ik dus grote geraniums kweken, zodat ik niet meer naar buiten kan kijken en de mensen niet meer bij mij naar binnen.”

achterkamer 31 oktober 2014

nestgeur [ 3 ]

maandagavond gezien op Arte: La Peau Douce (1964) van François Truffaut

La peau douceEen film uit het begin van de jaren zestig in zwart wit kijk ik eigenlijk altijd. Soms met het geluid uit, alleen voor de beelden. Het is voor mij als het opsnuiven van nestgeur. Ik ben van 1963 en alles van een halve eeuw oud getuigt van mijn historische oorsprong. Françoise Dorleac in zwart-wit (1964), haar zusje Catherine in zwart-wit (1965), Louis de Funès in zwart-wit (1963), Alexandra Kluge in zwart-wit (1966), het is allemaal schitterend om naar te kijken. Ook Catherine Deneuve in kleur (1964/1967) heeft couleur locale. Toch gaat er niets boven grijzen.

Pierre Lachenay, een man van middelbare leeftijd, is een bekende uitgever en docent. Hij is getrouwd met een onevenwichtige vrouw. Samen hebben ze een 10-jarig dochtertje. Tijdens een reis naar Lissabon heeft Pierre een one night stand met Nicole, een stewardess van Panair do Brasil. Ze ontmoeten elkaar daarna regelmatig. Pierre houdt zijn affaire voor zijn familie verborgen, vooral om zijn dochter te sparen voor het leed van een scheiding. Nicole neemt het allemaal licht op maar Pierre neemt het besluit om te scheiden zodat hij zijn leven met haar kan delen. De scheiding leidt tot een tragisch einde.

La peau douce
affiches voor La Peau Douce met typische vormgeving van een halve eeuw geleden.
Critici beschouwen de film als een van de sterkste Truffautfilms. Het publiek liet het echter afweten in 1964. Men was gewend geraakt aan films aan meer luchtige Truffautfilms als Jules et Jim en men moest niets weten van het donkere drama dat in La Peau Douce wordt opgevoerd.
 
Bron: nl.wikipedia.org
La peau douce
Françoise Dorleac in La Peau Douce (1964)
De oudere zus van Catherine Deneuve kwam in 1967 bij een auto ongeluk om het leven. Mama Renee Deneuve is inmiddels 103 jaar oud.

La peau douce [ imdb.com ] | nestgeur [ 1 ]

who the *) is … ? [ 10 ]

Max Stirner (1806-1856)

In het Rijk van de Geest is alles tegenwoordige tijd en alleen daar ben je onsterfelijk. Dat geldt in het bijzonder voor schrijvers. Immers, wie schrijft die blijft. Zolang we hen blijven lezen en gedenken, leven zij voort. En wanneer ze zijn weggezonken in het collectieve geheugen, kunnen ze met een lemma op wikipedia weer even tot leven worden gewekt. Vandaag: Max Stirner (1806-1856)

Max Stirner werd op 25 oktober 1806 geboren te Bayreuth als Johann Caspar Schmidt en studeerde aan de universiteiten van Berlijn, Erlangen en Königsberg. In Berlijn volgde hij o.a. “Vorlesungen” (hoorcolleges) van Hegel en Schleiermacher. Van 1839 tot 1844 was hij leraar Duits, literatuur en geschiedenis en maakte deel uit van de Junghegelianer (ook wel “die Freien” of “Linkshegelianer” genoemd).

StirnerIn 1844 verscheen zijn hoofdwerk: Der Einzige und sein Eigentum . Onder “die Freien” had het grote invloed en het werd ook druk becommentarieerd door de jonge Karl Marx (1818-1883). Maar het boek werd geen commercieel succes. Nadat eerder zijn eerste vrouw gestorven was en zijn tweede vrouw hem verlaten had, leidde Stirner een armtierig bestaan en trok hij zich terug uit de wereld. De maartrevolutie van 1848 schijnt volledig aan hem voorbij te zijn gegaan. Wel vertaalde hij nog een paar geschriften over economie in het Duits, waaronder boeken Adam Smith (1723-1790). Stirner stierf eenzaam op 25 juni 1856, nog geen vijftig jaar oud.

Voor mijzelf gaat niets
boven mijzelf!

Max Stirner

Zijn relatieve naambekendheid dankt hij aan het radicale en provocatieve Der Einzige und sein Eigentum dat in het Nederlands vertaald is onder de titel De enige en zijn eigendom. Dit boek speelde volgens sommigen een belangrijke rol in de ontwikkeling van Marx en Nietzsche. Het vond vooral weerklank onder kunstenaars waaronder Marcel Duchamp en Max Ernst. Max Stirner predikt een radicaal individualisme. Op de eerste bladzijde van zijn hoofdwerk fulmineert hij tegen zijn tijdgenoten en loopt daarin dertig jaar vooruit op Friedrich Nietzsche.

Stirner
eerste alinea uit Der Einzige und sein Eigentum
Jullie weten veel diepgaands over God te vertellen en hebben duizenden jaren lang “de diepte van de Godheid onderzocht” en haar in het hart geschouwd zodat jullie ons wel kunnen zeggen hoe God, de “Goddelijke Zaak”, die wij geroepen zijn te dienen, zelf uitoefent. En jullie verzwijgen ook het gedoe van de Heer niet. Wat is nu eigenlijk zijn zaak? Heeft hij, zoals dit van ons geëist wordt, een andere zaak, heeft hij de zaak van de waarheid, van de liefde tot de zijne gemaakt? Jullie zijn verontwaardigd over dit misverstand en jullie leren ons dat Gods zaak wel degelijk die van de waarheid en liefde is, maar dat deze geen vreemde zaak kan genoemd worden omdat God zelf de liefde en waarheid is; de veronderstelling dat God op ons arme wormen zou kunnen lijken als hij een andere zaak als een eigen zaak zou voortrekken, verontwaardigt jullie ook. “Zou God zich de zaak van de liefde en waarheid aantrekken als hij niet zelf de waarheid zou zijn?” Hij zorgt alleen voor zijn zaak, maar omdat hij alles in alles is, is ook alles zijn zaak. Wij echter, wij zijn niet alles in alles en onze zaak is maar klein en verachtelijk; daarom moeten wij een “hogere zaak dienen”. Welnu, het is duidelijk dat God zich alleen om zijn zaak bekommert, zich alleen met zichzelf bezighoudt, alleen maar aan zichzelf denkt en uitsluitend zichzelf op het oog heeft; wee alles wat hem niet bevalt. Hij dient geen hogere zaak en stelt alleen maar zichzelf tevreden. Zijn zaak is een — zuiver egoïstische zaak.
 
Bron:marxists.org

Max Stirner heeft helemaal niets van het christelijk geloof begrepen, wanneer hij schrijft: “Welnu, het is duidelijk dat God zich alleen om zijn zaak bekommert, zich alleen met zichzelf bezighoudt, alleen maar aan zichzelf denkt en uitsluitend zichzelf op het oog heeft; wee alles wat hem niet bevalt. Hij dient geen hogere zaak en stelt alleen maar zichzelf tevreden. Zijn zaak is een — zuiver egoïstische zaak.” Het is provocatie zonder argumentatie.

Max Stirner is tegenwoordig een voetnoot geworden in de handboeken filosofie. Karl Vorländer besteedde in zijn Geschichte der Philosophie (1903) een paragraaf aan het individualisme waarin Stirner ongeveer evenveel aandacht kreeg als Nietzsche. In de Kleine Weltgeschichte der Philosophie (1950) van Hans Joachim Störig wordt er in de paragraaf over Karl Marx slechts in drie regels nog verwezen naar Der Einzige und sein Eigentum. Stirner’s hoofdwerk is integraal te lezen op de website van zeno.org. Een moderne Nederlandse vertaling staat op marxists.org

Der Einzige und sein Eigentum | De enige en zijn eigendom