Pier Paolo Pasolini werd vermoord in de nacht van Allerheiligen, 1 november 1975, waarschijnlijk door Pino Pelosi, een ragazzo di borgata, een hoerenjongen van de straat (misschien door meer mensen, dat is nooit opgehelderd). Pasolini’s zwaar verminkte lichaam – er was onder meer twee keer met zijn eigen auto over hem heen gereden – werd gevonden op de ochtend van Allerzielen, 2 november 1975, op het strand van Ostia.

De massaal bezochte rouwplechtigheid vond een paar dagen later plaats op Campo di Fiori, de levendigste vis-, groeten- en fruitmarkt van Rome, ooit het executieplein van de pausen. In 1600 werd op deze plek Giordano Bruno door de kerk levend verbrand omdat hij Copernicus gelijk had gegeven door te schrijven dat een wereldopvatting afhankelijk is van de plaats waar iemand zich op de wereld bevindt: ‘We merken niet dat de aarde om de zon draait omdat we zelf meedraaien.’ Toen de wereldlijke macht van de pausen in 1889 definitief binnen de muren van het Vaticaan was opgesloten, richtte de Romeinse bevolking een standbeeld voor Bruno op. Hij staat nu pontificaal op Campo di Fiori, met zijn gezicht naar het Vaticaan, in de pose waarvoor hij werd verbrand: Giordano Bruno denkt nog altijd na.
 
Die vijfde november 1975 sprak op Campo di Fiori de schrijver Alberto Moravia bij Pasolini’s lijkkist. Hij beukte met nauwelijks onderdrukte woede op het spreekgestoelte. ‘Het is onwaarschijnlijk dat er spoedig weer een man als Pasolini op deze aarde zal zijn. Hij was een publieke dichter van zijn tijd, die een kritisch, idealistisch, verbitterd en liefdevol lied van het volk en van zijn collectieve leven zong. Hulde verdient hij, want er worden niet veel dichters geboren, slechts twee of drie in een eeuw.’