Passiamo alla seconda lettura, alla lettera agli Efesini. Qui si tratta in sostanza di tre cose: in primo luogo, dei ministeri e dei carismi nella Chiesa, come doni del Signore risorto ed asceso al cielo; quindi, della maturazione della fede e della conoscenza del Figlio di Dio, come condizione e contenuto dell’unità nel corpo di Cristo; ed, infine, della comune partecipazione alla crescita del corpo di Cristo, cioè della trasformazione del mondo nella comunione col Signore.
 
Soffermiamoci solo su due punti. Il primo è il cammino verso “la maturità di Cristo”; così dice, un po’ semplificando, il testo italiano. Più precisamente dovremmo, secondo il testo greco, parlare della “misura della pienezza di Cristo”, cui siamo chiamati ad arrivare per essere realmente adulti nella fede. Non dovremmo rimanere fanciulli nella fede, in stato di minorità. E in che cosa consiste l’essere fanciulli nella fede? Risponde San Paolo: significa essere “sballottati dalle onde e portati qua e là da qualsiasi vento di dottrina…” (Ef 4, 14). Una descrizione molto attuale!
 
Quanti venti di dottrina abbiamo conosciuto in questi ultimi decenni, quante correnti ideologiche, quante mode del pensiero… La piccola barca del pensiero di molti cristiani è stata non di rado agitata da queste onde – gettata da un estremo all’altro: dal marxismo al liberalismo, fino al libertinismo; dal collettivismo all’individualismo radicale; dall’ateismo ad un vago misticismo religioso; dall’agnosticismo al sincretismo e così via. Ogni giorno nascono nuove sette e si realizza quanto dice San Paolo sull’inganno degli uomini, sull’astuzia che tende a trarre nell’errore (cf Ef 4, 14). Avere una fede chiara, secondo il Credo della Chiesa, viene spesso etichettato come fondamentalismo. Mentre il relativismo, cioè il lasciarsi portare “qua e là da qualsiasi vento di dottrina”, appare come l’unico atteggiamento all’altezza dei tempi odierni. Si va costituendo una dittatura del relativismo che non riconosce nulla come definitivo e che lascia come ultima misura solo il proprio io e le sue voglie.
 
Noi, invece, abbiamo un’altra misura: il Figlio di Dio, il vero uomo. É lui la misura del vero umanesimo. “Adulta” non è una fede che segue le onde della moda e l’ultima novità; adulta e matura è una fede profondamente radicata nell’amicizia con Cristo. É quest’amicizia che ci apre a tutto ciò che è buono e ci dona il criterio per discernere tra vero e falso, tra inganno e verità.
 
Questa fede adulta dobbiamo maturare, a questa fede dobbiamo guidare il gregge di Cristo. Ed è questa fede – solo la fede – che crea unità e si realizza nella carità. San Paolo ci offre a questo proposito – in contrasto con le continue peripezie di coloro che sono come fanciulli sballottati dalle onde – una bella parola: fare la verità nella carità, come formula fondamentale dell’esistenza cristiana. In Cristo, coincidono verità e carità. Nella misura in cui ci avviciniamo a Cristo, anche nella nostra vita, verità e carità si fondono. La carità senza verità sarebbe cieca; la verità senza carità sarebbe come “un cembalo che tintinna” (1 Cor 13, 1).
 
Bron: vatican.va [ PDF ]

De dag na het overlijden begon de negendaagse periode van rouw. Vrijdag wordt de paus bijgezet met een grote mis in de Sint Pieter, wat de weg vrijmaakt voor het conclaaf van de kardinalen. Dat begint tussen 17 en 22 april en duurt net zo lang tot er een nieuwe paus is. 
Tot nog toe sliepen kardinalen tijdens zo’n conclaaf in sobere cellen. Ze mochten geen kranten lezen, geen televisie kijken of naar de radio luisteren, niet telefoneren en geen brieven schrijven. De regels zeggen niets over internet, maar aangenomen mag worden dat dat ook niet is toegestaan. 
Het strenge regime is iets versoepeld: in plaats van de oncomfortabele cellen slapen de kardinalen nu in een soort hotel in het Vaticaan.

De stemprocedure is ook iets veranderd door Johannes Paulus II, die een 13.000 woorden tellend document heeft nagelaten waarin staat hoe de kerk in de weken na zijn overlijden bestuurd moet worden. Na een votieve mis die het conclaaf inluidt zweren de de kardinalen (van de 183 zijn 117 onder de 80 jaar en dus stemgerechtigd) geheimhouding en kunnen meteen hun eerste stem uitbrengen. Dat doen ze met briefjes waarop staat: “Eligio in summum ponticem”, ofwel “Ik kies als paus”.
 
Eén voor één leggen de kardinalen hun briefjes in een miskelk, afgedekt met een schaal. Drie stemopnemers lezen de briefjes afzonderlijk en de laatste leest de naam hardop voor en rijgt het briefje aan een draad. Als alle briefjes zijn geregistreerd is duidelijk of tweederde van de kardinalen met dezelfde naam is gekomen, zo niet, dan moet opnieuw worden gestemd. De oude stembriefjes worden verbrand en er worden chemicaliën toegevoegd waardoor er zwarte rook opstijgt uit de befaamde schoorsteen waar tientallen camera’s hun lenzen op gericht zullen houden.
Er kan op die manier vier keer per dag worden gestemd, twee keer ‘s ochtends en twee keer ‘s middags. Als er na dertig stemmingen nog steeds geen tweederde meerderheid is voor één kandidaat, veranderen de regels volgens de clausule die Johannes Paulus II heeft toegevoegd. Dan volstaat een gewone meerderheid van vijftig procent van de stemmen. Met die verandering wordt voorkomen het conclaaf in een impasse terecht komt.
 
Vroeg of laat zullen de kardinalen aldus een nieuwe kerkvorst uit hun midden kiezen, en als dat gebeurt, stijgt eindelijk de witte rook op. Binnen een uur komt dan de oudste kardinaal die deelneemt aan het conclaaf het balkon van de Sint Pietersbasiliek op. Hij zal de verlossende woorden “Habemus Papam”, “We hebben een paus” spreken en de naam bekendmaken. Ook de pauselijke naam, die de gekozen kardinaal zelf kiest, wordt dan bekendgemaakt.
Bron: nosjournaal