In een gesprek met Henk Poort (die de hoofdrol speelt in de Rembrandtmusical ) begon Katherine Keijl over Rembrandt met de voorspelbare voorzet: “Hij was toch wel een beetje een rebel?” waarop Henk Poort hem braaf inkopte met “Een beetje een rebel? Hij was heel erg een rebel”. Burgerlijker en braver kan het bijna niet. Sinds Mozart in Amadeus (1984) werd voorgesteld als 18e eeuwse punker, moet klassieke kunst ineens interessant gemaakt worden door de kunstenaar als een rebel af te schilderen. Want dat willen de mensen, geen braverik maar een rebel.
Hij was heel erg een rebel!”
Als ik in de plaats van Henk Poort had gezeten, had ik Katherine’s voorzet niet beantwoord. Ik had gezegd dat Rembrandt juist trouw de traditie volgde die door Caravaggio (toevallig wel een rebel, een moordenaar zelfs) een nieuwe impuls had gekregen. Natuurlijk heeft de meester uit Leiden er zelf een heel persoonlijke draai aan gegeven, maar om hem nu een rebel te noemen… Het is een marketingwoord geworden, dat de brave kudde moet aanzetten Rembrandtproducten te consumeren. Triest.