Sinds het verschijnen van Overvloed en Onbehagen (1987), waarin Simon Schama ontleedt wat de werkelijke redenen waren achter de Hollandse suprematie in de Gouden Eeuw, geldt de Engelse historicus als een vooraanstaand geschiedschrijver der Nederlanden. De fundamenten voor dat imago had Schama tien jaar eerder gelegd met Patriotten en Bevrijders (1977), een studie over de Bataafse Republiek. Het Hollandse verleden loopt als een rode draad door zijn werk. Zo was hij in 1978 “Erasmus Lecturer in the Civilization of the Dutch” aan Harvard en voltooide hij onlangs een boek over Rembrandt. Zijn begenadigde vertelstijl en zijn gedurfde interpretaties leverden hem enerzijds een breed lezerspubliek, anderzijds kritiek van zijn (Nederlandse) vakgenoten op zijn gebrek aan nuance. Naast zijn “Hollandse studies” publiceerde Schama onder meer over de Franse Revolutie en een historische roman: Dead Certainties (Unwarranted Speculations). Zijn schrijfarbeid is in meer dan tien talen is vertaald. Bovendien schrijft en presenteert hij voor de BBC. Voorbeelden daarvan zijn: The Art of the Western World; Rembrandt, en The Public Eye and The Private Gaze.
Op dit moment is Schama in opdracht van de BBC bezig met een 22-delige serie over de Britse geschiedenis. Zijn wetenschappelijke opleiding kreeg hij in Cambridge, waar hij na zijn studie wetenschappelijk medewerker werd en onderzoek deed op het gebied van de moderne geschiedenis. Van 1976 tot 1980 gaf hij moderne geschiedenis in Oxford. Momenteel is Schama als hoogleraar geesteswetenschappen verbonden aan de Colombia University. De ontmoeting met Wim Kayzer zou hij later omschrijven als “een even opwekkende als hilarische oefening in psychotherapie.”
 
Bron: vpro.nl

Alhoewel de films van Zurlini indertijd vol lof ontvangen werden, is deze geprezen en bewonderde cineast bijna vergeten. Een éénduidige reden hiervoor is niet te noemen, maar het zal niet geholpen hebben dat Zurlini relatief snel na zijn internationale doorbraak met de film Il deserto dei Tartari kwam te overlijden, terwijl tijdgenoten collega’s uit de Romeinse studio’s zoals Luigi Comencini, Mario Monicelli en Dino Risi nog decennia de tijd hadden om zich te bewijzen met hun inmiddels klassieke films.

Claudia Cardinale speelt hier haar eerste hoofdrol na haar doorbraak in Rocco e i suoi fratelli van Luchino Visconti. Aida is een danseresje in smoezelige cabarets. Na een korte affaire wordt zij gedumpt door haar minnaar Marcello. Zijn zestienjarige broertje Lorenzo wordt vervolgens hopeloos verliefd op haar. Er ontstaat een gespannen sfeer, waarin niemand ongedeerd blijft.

Kenmerkend voor de films van Zurlini is de buitengewone schoonheid van het beeld. Hij heeft een uniek en elegant gevoel voor compositie: het plaatsen van acteurs en objecten in het kader, zijn voorkeur voor spaarzaam ingerichte sets met een minimum aan afleiding op de achtergrond, zijn toepassing van een subtiel licht-donker belichting en koele, gedempte schaduwen. Hierbij werd hij bijgestaan door bekende Italiaanse cameramannen zoals Giuseppe Rottuno, Luciano Tovoli, Gianni Di Venanzo en Tonino Delli Colli. Het resulteerde in scènes van onvergetelijke schoonheid die zich laten meten met het werk van Michelangelo Antonioni, Pier Paolo Pasolini of Federico Fellini.
 
Bron: dolcevia.com/