Ik weet niet waar mijn belangstelling voor het verleden precies vandaan komt. Ongetwijfeld heeft het iets met de eigen identiteit te maken, met het opzoeken van mijn wortels en die van mijn voorouders. Door te graven in het verleden vinden we eigenlijk altijd scherven. Het verleden is veel te groot en ontsnapt aan ons beperkte zicht. Het is een onmogelijke opgave om de geschiedenis te kennen. Waarom zou je dan met jaartallen een net willen spannen over het verleden wanneer je weet dat je het nooit zult vangen? Maar met het grofmazige net dat we zélf kunnen knopen, kunnen we door de historische feiten die we daar mee vangen toch een beperkt overzicht van het verleden te krijgen.

Voor mij is een tijdbalk zo’n net waarmee je de verleden tijd kunt vangen. Het is een soort doodskleed vol gaten dat over het lijk van de tijd ligt uitgespreid. Meestal heeft een tijdbalk een bewuste beperking en wordt bijvoorbeeld het overzicht beperkt tot de Nederlandse, Europese of Amerikaanse geschiedenis. Of de tijdbalk focust alleen in op kunst, wetenschap of politiek. Want het doel van de tijdbalk is het overzicht en dat is per definitie een groteske versimpeling van de werkelijkheid. Interessant wordt het wanneer het overzicht en de werkelijkheid elkaar weer gaan raken, wanneer ik in de veelheid van informatie het overzicht weer verlies en wordt teruggeworpen in het hier en nu, in de lévende tijd waarin ikzelf de enige ben die een stap naar voren kan zetten. Want ook al hou ik van het beeld in de achteruitkijkspiegel, de weg ligt vóór mij.

De canon van Nederland biedt een overzicht van de (Nederlandse) geschiedenis, samengevat in 50 ‘vensters’. Leerlingen (én leraren!) in de bovenbouw van het basisonderwijs worden geacht het uitzicht te kennen dat deze vensters op onze geschiedenis geven. Zonder historisch bewustzijn is er geen nationaal bewustzijn. En zonder nationaal bewustzijn zak je voor je ingeburgeringsexamen.

tijdbalk [ willebroek.info ] | de canon van Nederland [ entoen.nu ]