Het was na de val van Napoleon in 1815 dat tijdens het Congres van Wenen de grenzen binnen Europa opnieuw getrokken moesten worden. Zo moest ook de grens tussen Pruisen en het Koninkrijk der Nederlanden worden bepaald. (Belgiëbestond toen nog niet, dit gebied werd grotendeels bij Nederland getrokken) Echter in de buurt van het plaatsje Kelmis (vlakbij Moresnet) kwamen ze niet tot overeenstemming omdat in Kelmis een belangrijke zinkmijn lag. Omdat geen van beide landen deze belangrijke grondstof in handen van de ander wilde laten vallen hebben ze er nog een jaar lang over moeten onderhandelen.
 
Uiteindelijk werd in 1816 in een apart grensverdragje, het Akens Grensverdrag (ook wel het ‘Verdrag der Grenzen’ genoemd), maar besloten het gebied (de Mairie Moresnet) als volgt in drieën te verdelen. Het plaatsje Moresnet kwam bij Nederland, het huidige Neu-Moresnet ging als Pruisisch Moresnet naar Pruisen en het gebiedje met daarin het plaatsje Kelmis en zijn zinkmijn kregen een neutrale status. En het was dit laatste gebiedje met zijn status aparte dat onder de naam Neutraal Moresnet als ministaatje verder ging, weliswaar onder gezamenlijk bestuur van een Pruisische en een Nederlandse commissaris.
 
Bron: moresnet.nl

Feitelijk was het bestaansrecht van Neutraal Moresnet geëindigd bij het uitgeput raken van de zinkmijn in 1885. Vanaf die tijd zal voornamelijk Pruisen weer meer pogingen dan voorheen gaan doen om de ‘tijdelijke’ status van Neutraal Moresnet te beëindigen. Met doet van alles om Belgiëzover te krijgen dat ze willen gaan onderhandelen. Omdat dit allemaal niet snel genoeg gaat, gaat men tot regelrechte sabotageacties over. Zo worden rond 1900 door Pruisen de elektriciteits- voorzieningen afgesneden en telefoonverbindingen gekapt. Zelfs de aanleg van nieuwe leidingen over Belgisch gebied probeert men tegen te houden. Verder probeert men de aanstelling van nieuwe gemeenteambtenaren etc tegen te werken. De bewoners van Neutraal Moresnet die de bui al voelen hangen dienden al in maart 1897 een verzoekschrift in om aanhechting bij Belgiëin geval van afschaffing van het neutraliteitsstatuut.
 
Bron: moresnet.nl

In de Paasnacht gaan de bezoekers van de Russisch-orthodoxe kerk aan de Lijnbaansgracht in Amsterdam de straat op. In processie lopen ze de Jordaan in, gehuld in kaarslicht, achter een icoon van de opgestane Christus aan. Af en toe roepen ze dat ook uit “Christus is opgestaan!” (…) De processie is onderdeel van een lange viering, die kort voor middernacht begint en pas eindigt als het licht de duisternis heeft verdrongen. Die gang van donker naar licht symboliseert de overwinning van leven op de dood. “Als je zo’n dienst van vele uren hebt meegemaakt, is er geen twijfel meer mogelijk. Dan voel je tot in het diepst van je vezels: Christus is opgestaan!”
 
Bron: Bert van der Kruk in de NCRV gids

In the center of our liturgical life, in the very center of that time which we measure as year, we find the feast of Christ’s Resurrection. What is Resurrection? Resurrection is the appearance in this world, completely dominated by time and therefore by death, of a life that will have no end. The one who rose again from the dead does not die anymore. In this world of ours, not somewhere else, not in a world that we do not know at all, but in our world, there appeared one morning Someone who is beyond death and yet in our time. This meaning of Christ’s Resurrection, this great joy, is the central theme of Christianity and it has been preserved in its purity by the Orthodox Church. There is much truth expressed by those who say that the real central theme of Orthodoxy, the center of all its experience, the frame of reference of everything else, is the Resurrection of Christ.
 
Bron: schmemann.org

The only real thing, especially in the child’s world, which the child accepts easily, is precisely joy. We have made our Christianity so adult, so serious, so sad, so solemn that we have almost emptied it of that joy. Yet Christ Himself said, “Unless you become like children, you will not enter the Kingdom of God.” To become as a child in Christ’s terms means to be capable of that spiritual joy of which an adult is almost completely incapable. To enter into that communion with things, with nature, with other people without suspicion of fear or frustration. We often use the term “grace.” But what is grace? Charisma in Greek means not only grace but also joy. “And I will give you the joy that no one will take away from you…” If I stress this point so much, it is because I am sure that, if we have a message to our own people, it is that message of Easter joy which finds its climax on Easter night. When we stand at the door of the church and the priest has said, “Christ Is Risen,” then the night becomes in the terms of St. Gregory of Nyssa, “lighter than the day.” This is the secret strength, the real root of Christian experience. Only within the framework of this joy can we understand everything else.
 
Bron: schmemann.org