In Las Piedras, een klein, geïsoleerd gelegen stadje in de Centraal-Amerikaanse woestijn, ver van de beschaving, zoekt een grote oliemaatschappij vier dappere chauffeurs om een lading nitroglycerine naar een afgelegen oliebron te vervoeren. De route loopt door bergachtig gebied over onverharde wegen en de opslag in jerrycans op twee vrachtwagens is niet optimaal maar er is haast want de bron is ontploft en staat in brand. Het vuur kan alleen worden gedoofd door de omringende rotsen op te blazen. Na deze vlammende introductie bouwt de eerste helft van de film de spanning op met de selectie van de kandidaten voor dit lucratieve maar levensgevaarlijke karwei. Zij moeten beschikken over zenuwen van staal en uiterst koelbloedig de risico’s onderweg kunnen inschatten. De eigen werknemers van het bedrijf zijn aangesloten bij de vakbond en die heeft het werk verboden. Na de rauwe portrettering van de uitzichtloosheid van hun bestaan zijn de motivaties van de mannen duidelijk. Bimba en Luigi gaan voorop in de eerste vrachtwagen, de tweede vrachtwagen rijdt uit veiligheidsoverwegingen op een half uur afstand en wordt bestuurd door Mario (Yves Montand), een voormalige playboy die zijn moedeloze leven wil ontsnappen, met als bijrijder Jo. Eigenlijk was Jo niet geselecteerd maar hij neemt de plaats in van een gekozen chauffeur die op de dag van vertrek onder mysterieuze omstandigheden niet komt opdagen.
 
De tweede helft is te zien als een uitgestrekte actiescène, want niet alleen kan elke hobbel de laatste zijn, ook moeten er lawines worden opgeblazen, bandieten worden afgeschud, en geïmproviseerde hangbruggen worden overgestoken tijdens een loeiende storm. De fysieke en mentale obstakels verdiepen de karakters van de mannen en maken van Mario een held, maar in de traditie van de Franse film noir eindigt de film met een nihilistische clou.
 
Bron: nl.wikipedia.org

Omsingeld door een enorme overmacht kon Lee kiezen: vechten tot de laatste man voor een gedoemde confederatie, of zich overgeven en naar huis terugkeren. Robert E. Lee, de man die alles gegeven had voor zijn Virginia, besloot de koers te varen die het meeste moed vergde en het beste resultaat voor zijn manschappen op zou leveren: op 9 april 1865 tekende hij te Appomattox Court House de overgave van ‘the Army of Northern Virginia‘ aan ‘the Army of the Potomac‘. Met de overgave van Lee – meer dan wie ook het gezicht van de Geconfedereerde Staten van Amerika, meer dan wie ook de leider van de natie – scheen de vechtersziel van de confederatie ineen te storten. Hoewel er nog tot 13 mei 1865 schermutselingen waren, gaven de confederale strijdkrachten zich massaal over. Tegen juni 1865 was er geen confederaal leger meer, de confederale marine gaf de strijd in november op.
 
Bron: nl.wikipedia.org

Appomattox Court House in Virginia is de plaats waar de Zuidelijke generaal Robert E. Lee zich overgaf aan de Noordelijke commandant Ulysses S. Grant op 9 april 1865 in het huis van Wilmer McLean, waarmee effectief een einde kwam aan de Amerikaanse burgeroorlog.
 
Bron: nl.wikipedia.org