Met Koninginnedag leek het prozaïsche Veenendaal even veranderd in Rio toen de koninklijke familie er afgelopen maandag op bezoek was. De horeca in de Sandenbrinkstraat had er wellicht op aangedrongen om het stijfburgerlijke imago dat aan Veenendaal kleeft aan de kant te schuiven met een samba. En zo schalde op deze zonnige voorjaarsdag Mas que Nada door de straat om de koninklijke benen wat losser te maken. “Mas que nada, Sai da minha frente, Eu quero passar , Pois o samba está animado, O que eu quero é sambar.” Je hoeft er geen Portugees voor te kennen om de boodschap te verstaan.
Mas que Nada
De samba deed Michaela stralen. “Signor Rossi!” riep ze heel blij, “Signor Rossi!”. “Het is Sergio Mendes” verbeterde ik haar en toen begon ik te twijfelen. Had ze ooit met een Italiaan op de samba van Sergio Mendes gedanst? Het bleek onschuldiger. Signor Rossi was een figuurtje uit een tekenfilmserie die in het begin van de jaren zeventig op de Duitse televisie werd uitgezonden. Het was getekend in een wat achteloze cartoon modern stijl en net als de Pink Panther had het een swingende intro. Op youtube liet Michaela mij het beginfilmpje van Signor Rossi zien met de samba Viva La Felicita van de Italiaanse componist Franco Godi. Het was mij ineens duidelijk waarom Mas que Nada haar bij Signor Rossi had gebracht.
Viva La Felicita van Franco Godi
De volgende dag las ik in De Gids de Kousbroeklezing van Ian Buruma: Hoe vroeger voelde. In de nostalgie gaan we terug naar het gevoel dat we vroeger hadden. Toen Michaela via Mas que nada het gevoel van Viva La Felicita kreeg, was ze weer terug bij dat gevoel van veertig jaar geleden. Ze was zélf weer even terug, dat blije meisje dat van binnenuit straalt.
Ian Buruma in zijn Kousbroeklezing
Bron: Hoe vroeger voelde door Ian Buruma in De Gids