Patriottischer had de titel niet gekund. Flags of our Fathers gaat ook over patriottisme. Maar er zit een wereld van verschil tussen de visie op patriottisme uit deze film uit 2006 en The Sands of Iwo Jima uit 1949. Doordat de afstand in de tijd veel groter is geworden, durft Flags of our Fathers met een veel bredere blik te kijken naar de hel van Iwo Jima in februari en maart 1945. De landing op het piepkleine maar door de Japanners hysterisch verdedigde eilandje was een van de vele landingen in de strijd om de Pacific maar had een symbolische betekenis. Iwo Jima was namelijk het eerste stukje grondgebied van het Japanse Keizerrijk waar de Amerikanen een zeer bloedige overwinning behaalden. De publieke opinie in de Verenigde Staten nam in het vroege voorjaar van 1945 al een voorschot op de eindzege over Japan. Dat bleek te voorbarig. De vernietigende aanvallen van kamikaze piloten tijdens de lange Slag om Okinawa in april, mei en juni maakten het Amerikaanse volk op verpletterende wijze duidelijk dat een overwinning op Japan onmogelijk was, tenzij er honderdduizenden wellicht miljoenen Amerikaanse soldaten zouden worden opgeofferd. De Japanners toonden zich bereid zich dood te vechten en vooral kamikaze piloten bleken een vernietigend wapen waar de Amerikanen (nog) geen antwoord op hadden. Maar eind juli 1945 zou er een Amerikaans antwoord komen, waarmee Japan definitief verslagen zou kunnen worden.

In de maanden voordat de eerste atoombom er was, had Amerika in de strijd tegen Japan vooral de publieke opinie nodig en het belangrijkste wapen om de oorlog mee te winnen werd ingezet op eigen grondgebied: oorlogspropaganda. Er werd dus reclame gemaakt voor oorlog en dat is het eigenlijke thema van Flags of our Fathers. Op 23 februari had de oorlogsfotograaf Joe Rosenthal bovenop de Suribachi op Iwo Jima een foto gemaakt van zes soldaten die de Amerikaanse vlag planten, gefilmd door Bill Genaust . De foto werd dé icoon van de oorlog in de Pacific. Drie van de soldaten op de foto zouden kort daarop omkomen in de strijd om het eiland die nog tot eind maart zou duren. De drie overgebleven soldaten werden bliksemsnel uit de hel van Iwo Jima naar huis gehaald, want in het propagandacircus aan het thuisfront waren ze goud waard.

Door de flash backs is Flags of our Fathers een wat rommelige film geworden. Toch laat de film goed zien hoe vals het heroïsche beeld kan zijn. The Sands of Iwo Jima uit 1949 is een opgeklopt heldenepos zoals men dat kort na de oorlog graag wilde zien. Maar de jongens die in Flags of our Fathers de oorlog moeten verkopen (lees: het Amerikaanse volk moeten verleiden oorlogsobligaties te kopen) wélten dat er niets van klopt. Ze hebben Iwo Jima overleefd en worden nu door het volk als helden vereerd. Zelf weten ze wel beter. Ze hebben gewoon geluk gehad. De echte helden, dat zijn hun kameraden die op het strand van Iwo Jima aan gort geschoten zijn. Maar een gesneuvelde soldaat is natuurlijk niet het plaatje waarmee de reclamejongens de oorlog kunnen verkopen.

Flag of our Fathers vormt overigens een tweeluik met Letters from Iwo Jima