gisteren was in De Singel in Antwerpen de presentatie van het boek
Jozef van den Berg – van poppenspeler tot acteur van Christus

Je dwaalt met een groep mensen door de woestijn
en je vindt bij wonder water.
Helemaal niet omdat je het verdient,
om wie je bent of was, om wat je doet of deed,
maar je vindt het bij wonder.
Dat dit jou overkomt: je vindt bij wonder water!
Je rent er natuurlijk heen,
terwijl je denkt: het is niet waar! ik vergis me!
Maar je steekt je hand uit en je voelt water,
je neemt het en je hebt water.
Je drinkt het en je voelt
hoe het je hele wezen doordringt,
dat het je verfrist en voedt.
Dan begin je te roepen: “water! water!”
Je rent door de woestijn om
de anderen te roepen ook te komen drinken.
Maar – en dat is tegelijkertijd het verschrikkelijke -
de ander kan zeggen:
“Het is niet waar.
Ik geloof je niet, het is een fata morgana!
Je bent in de war, je ziet dingen die er niet zijn”.
Dat is in de eerste instantie een klap,
want het is wel waar, het is echt waar.
Vanaf dat moment heb je innerlijk
nog maar één verlangen:
hoe kan ik dan toch die ander,
die zegt dat het niet waar is,
zover krijgen dat hij ook gaat?
Want als je probeert
om dat water, dat je hebt gevonden,
in een karaf te gieten
en het vervolgens naar hem toe te brengen,
dan merk je dat dat niet kan,
dat dat water zich niet in een karaf laat gieten.
Elke mens die van dit water wil drinken,
die moet er zelf heen gaan,
want ik spreek over Christus.
 
Jozef van den Berg