December 1914, geen nieuws van het Westelijk front. Duitsers aan de ene kant en Belgen, Fransen en Britten aan de andere hebben zich, vaak slechts zo„n honderd meter van elkaar verwijderd, diep ingegraven in de kleigrond, afgeschermd door prikkeldraad. Deze linie loopt van de West-Vlaamse Noordzeekust tot de Zwitserse grens. In het noordelijke gedeelte van dit front gebeurt er tijdens de kerstdagen iets onvoorstelbaars: het is er kortstondige vrede.

De aanzet hiertoe geven uitgerekend de Duitsers, die de oorlog in augustus begonnen waren. Borden worden omhoog gehouden, eerst door hen en dan door hun vijanden: frohe weihnachten, merry christmas, we not fight, you not fight … Het nieuws van de „vrede„ in Vlaanderen verspreidt zich als een lopend vuurtje door de loopgraven; men legt de wapens neer en gaat samen kerstmis vieren. Kerstbomen worden neergezet in het niemandsland. De kaarsjes ontbreken niet. De vijanden zingen kerstliederen, de woorden „peace„, „Frieden„ en „paix„ zijn te horen.
 
De volgende dag worden de doden, die al wekenlang in het niemandsland liggen, in gezamenlijk gebed naar eeuwige rustplaatsen gebracht. En men ruilt tabak, pijpen, plumpudding, sigaren, rum, vaten bier, schnaps en wijn. De mannen tonen elkaar foto’s van hun familieleden, praten over heimwee, en dat de oorlog maar snel voorbij mag zijn. Er wordt zelfs gevoetbald.
 
De legerleiders, ver verwijderd van elk schot in hun generaalsstaven, worden echter onrustig van deze vrede. Er dreigt een vrede te groeien van onderop, tegen de wil van bovenaf. Zij dreigen daarom met strafmaatregelen en geven het bevel om weer te gaan schieten. Op de derde dag gebeurt dat dan ook: de bloedige slachtpartij begint van voren af aan. De oorlog zou nog jaren duren en rond negen miljoen mensen het leven gaan kosten.
 
Bron: metsenschilt.com