Als jongetje heb ik eindeloos gespeeld op het braakliggende stukje grond voor ons huis in de nieuwbouwwijk waar ik ben opgegroeid. Bijna iedereen kent uit zijn jeugd waarschijnlijk zo’n plekje dat aan niemand leek toe te behoren en wat je als kind je al spelende had eigen gemaakt. Tijdens haar studie Freiraum- und Landschaftsplanung in Kassel ‘ontdekte’ Michaela dat kinderen juist vaak spelen in de grijze gebieden van de ruimtelijke ordening, op plekken die niet gepland zijn om te spelen. Lucius Burckhardt (1925-2003), een van haar professoren en de vader van de Spaziergangwissenschaft schreef in de bundel Grün in der Stadt (Andritzki/ Spitzer; S. 114-115; Reinbek 1981.) over de betekenis van niemandsland voor kinderen in een woonwijk.
Lucius Burckhardt
Het niemandsland is zo eigenlijk een soort metafoor van het onderbewustzijn. Wanneer het bewustzijn het onderbewustzijn opmerkt, is het onderbewustzijn niet meer het onderbewustzijn. Niemandsland speelt als filosofisch gegeven de hoofdrol in de film Stalker (1979) van Andrei Tarkovsky. Mijn Top 3 van het niemandsland in de cinema ziet er zo uit: 1. Stalker (1979) 2. Der Himmel über Berlin (1986) 3. Le Ballon Rouge (1956)
Bron: nl.wikipedia.org