Michaela verrast mij vaak met Franse films. Tien jaar geleden was dat met Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain (2001). Daarna volgden een aantal films van Jacques Tati en Seraphine (2008). Niet lang geleden bracht ze de DVD van Dialogue avec mon jardinier mee. Evenals Seraphine is deze film een ode aan het platteland. Sfeervolle opnamen met tegenlicht, bochtige weggetjes, moestuintjes, rieten stoeltjes en een eerlijke plattelandswijn. Clichés worden niet geschuwd. De schilder heeft een strohoed op en doet het natuurlijk weer met zijn model.
Het scenario volgt het voortkabbelende leven van een schilder die gesprekken heeft met zijn tuinman en concentreert zich vooral op het verschil tussen beide personages. De schilder maakt in Parijs deel uit van het grootsteedse leven en de culturele elite maar komt in zijn buitenhuis op het platteland pas weer tot zichzelf. De tuinman is een simpele ziel met alleen maar lagere school, maar met een open hart voor de kleine dingen van het leven. In de gesprekken met de schilder, ontwikkelt de tuinman zich ongewild tot de kenner van het gewone leven en in zekere zin tot een leraar voor de schilder. Maar nergens gaat het gesprek echt de diepte in. Dialogue avec mon jardinier is vooral een filmduet voor twee steracteurs. Jean-Pierre Darroussin als de eenvoudige tuinman op zijn brommertje roept een beeld op van tevredenheid en ‘domweg gelukkig zijn’, precies zoals Monsieur Hulot op zijn fiets in Mon Oncle.
Over schilderkunst kom je door deze film niet veel te weten. Behalve dan dat Jean-Léon Gérôme in Barbizon oriëntaalse schilderijen maakte. Hij kwam niet naar Barbizon voor de omgeving, maar wilde gewoon bij zijn vrienden zijn… En daar gaat Dialogue avec mon jardinier ook over, niet over tuinieren of schilderkunst, maar over een gewone vriendschap die door het fijnzinnige duet van Daniel Auteuil en Jean-Pierre Darroussin overtuigt en ontroert.
