(…) De tentoonstelling laat zien hoe de Nederlandse fotografen in Parijs naar hun collega-kunstenaars keken, die mede dankzij die foto’s roem vergaarden, zoals de jonge schilders Karel Appel en Corneille, de bejaarde Kees van Dongen en de gevierde Ossip Zadkine.

Maar de tentoonstelling geeft vooral een uniek beeld van de Nederlandse blik op Parijs in de jaren vijftig: een adembenemende wereldstad van on-Nederlandse allure, schijnbaar onaangeraakt door de Tweede Wereldoorlog, waar de morsige clochards en piekfijne mannequins, de grandeur van de Eiffeltoren en het pittoreske Montmartre het meest fotogenieke straatbeeld ter wereld opleverden.
 
Met hun camera verzoenden ze elke tegenstelling, van toeristenfuik tot zelfkant, in een wereldstad zonder weerga. „Alles van Parijs was mooi,„ vond Charley Toorop al voor de oorlog. Voor de jeugd van de jaren vijftig was Parijs in één woord: „mieters!„(…)
 
Bron: stedelijkmuseumschiedam.nl