Al voor de opname van Coltrane’s magnum opus, A Love Supreme (1964), zijn de optredens van zijn kwartet uitgegroeid tot een adembenemende belevenis. De gedrevenheid van de ritmesectie en de stuwende pianistiek van Tyner drijven Coltrane zo ver dat er een hypnotische, haast bezwerende werking uitgaat van de muziek. Tegenstanders spreken in die tijd over de saxofonist als „de Jezus van de jazz„. Zo niet Michiel de Ruyter, die als recensent voor Het Parool (26 oktober 1963) de volgende observatie doet over een concert van het John Coltrane Quartet in het Amsterdamse Concertgebouw:
 
„Nadat na het slot de ovaties wat abrupt afgebroken waren, viel een groot deel van het publiek volkomen stil (…) omdat men betoverd was door deze muziek, en die betovering eerst uitgewerkt moest raken voor er weer te praten was. Hoe deze hypnose bewerkstelligd werd? Ik weet het niet. Natuurlijk kan men analyseren, technisch, achteraf: een hoe dan ook vrij zinloos gedoe. Maar het behoort tot de taak van de criticus de lezer duidelijk trachten te maken wat voor jazz er te horen was. (…) Het behoort ook tot de taak van de recensent het gehoorde te kwalificeren, in een perspectief te plaatsen, maar de jazz van dit Coltranekwartet bevindt zich ongrijpbaar, net boven de top van de piramide. En toch, deze muziek was de mooiste muziek. Ik voel dat, ik weet het.„
 
Bron: mdr.jazzarchief.nl