Vorige week overleed de Italiaanse journaliste, publiciste en schrijfster Oriana Fallaci op 76-jarige leeftijd aan kanker. Hoewel ze altijd een boegbeeld is geweest van de linkse intelligentsia (ze kwam uit een communistisch nest), distantieerde ze zich steeds meer van de westerse intellectuelen die ze ‘de krekels’ noemde. Toen ze in 2001 het pamflet La rabbia e l’orgoglio (vert. de woede en de trots, 2002) schreef, een felle en vulgaire repliek tegen de islam, veroorzaakte dat een oorverdovend krekelconcert. Rene Zwaap van de De Groene liet ook van zich horen

Direct na 11 september doorbrak de legendarische Italiaanse journaliste en schrijfster Oriana Fallaci haar meer dan tienjarige stilzwijgen in haar vrijwillige ballingsoord in het hart van Manhattan voor een lange, woedende tirade tegen de volgens haar naar wereldheerschappij strevende islam. Het pamflet, La rabbia e l„orgoglio (De woede en de trots), geschreven in de vorm van een emotionele brief aan haar uitgever, verkocht in Italiëmeer dan een miljoen exemplaren en ontketende een fel debat. «Italië raakt verdeeld in het teken van Oriana», schreef een krant. In Frankrijk deed een antiracismegroepering een poging tot een verbod wegens rassenhaat. Bij de gelegenheid van de verschijning van de Nederlandse vertaling, uitgegeven door Bert Bakker, schreef René Zwaap een open brief aan de vrouw die ooit het idool was van een gehele generatie.
Bron: groene.nl

Was haar schotschrift een provocatie of meende ze het allemaal echt? Ik heb het niet gelezen, dus kan er niet over oordelen. Volgens mij had Fallaci wel een punt te pakken. Dat bevestigt ook het artikel op liberales.be de website van de denktank van de liberale beweging in België:

Ze beschrijft gebeurtenissen die je doen walgen. Zoals de terechtstelling van twaalf mannen in Dacca die voor het oog van twintigduizend gelovigen beestachtig worden afgemaakt onder gejuich ‘Allah Akbar. God is groot’, waarna de twintigduizend een stoet vormen en over de lijken lopen en hun botten verbrijzelen. Zoals de excecutie van drie vrouwen op een publiek plein in Kaboel die gehuld in een burqa als ‘dingen’ worden afgeslacht. Zoals de ‘infibulatie’ waarbij de clitoris bij jonge vrouwen wordt weggesneden en de grote schaamlippen dichtgenaaid, om seksueel genot te verhinderen. Kunnen we dit blijven aanvaarden? Waarom protesteren de Krekels (westerse intellectuelen) daar niet tegen? “Hoe komt het dat jullie over de Afghaanse zusters, over de vrouwen die vermoord, gemarteld, vernederd, mishandels of misleid zijn door die klootzakken met hun soutane en tulband, het stilzwijgen van jullie mannetjes imiteren? Hoe komt het dat jullie nooit heibel schoppen voor de ambassade van Afghanistan of Saoudi-Arabiëof enig ander islamitisch land?”
 
Niet alleen de vrouwen worden onderdrukt en vermoord, maar ook alle niet islamitische symbolen. In opdracht van de mullah’s werden twee duizend-jarige Boedhabeelden opgeblazen, net zoals later de Twin Torens. Alles wat niet islamitisch is moet verdwijnen. Het is voor Fallaci een houding die al veertienhonderd jaar bestaat en waarvoor het westen onverklaarbaar genoeg de ogen sluit. Hier heeft ze een punt. Vanuit een soort cultuurrelativisme worden onaanvaardbare praktijken vanuit een misbegrepen verdraagzaamheid al te snel geaccepteerd als vormen van traditie of gewoonte.
 
Bron: liberales.be

enkele boeken van Oriana Fallaci
1990 – Insciallah roman vert. Insjallah
2001 – La rabbia e l’orgoglio vert. De woede en de trots
2004 – La forza della ragione vert. De kracht van de rede
2004 – Oriana Fallaci intervista Oriana Fallaci
2005 – Oriana Fallaci intervista sé stessa – L’Apocalisse