Al eerder schreef ik over de film Ascenseur pour l’échafaud van Louis Malle met de score van Miles Davis. Vandaag luisterde ik naar de CD met maar liefst 26 tracks. (Op de oorspronkelijke LP van Fontana stonden er tien.) Het begint met vier takes van de improvisatie Nuit sur les Champs-Elisées waarvan je de derde (Générique) in de scene hieronder kunt horen. Générique is een prachtige uitdrukking van nachtelijk dwalen en de troost van de roes. Jeanne Moreau de hoofdpersoon in de film dwaalt half verdoofd door de Parijse nacht en realiseert zich dat haar leven is ingestort. Het is de verdoving na de mokerslag, die je even boven de realiteit uit kan tillen. Nuit sur les Champs-Elisées plaatst je even helemaal in het hier en nu, waarin oorsprong en doel niet meer ter zake doen. Want nu ben je hier, in het naakte bestaan en meer is er niet. Subliem!

oorspronkelijke tracklist op de LP (Fontana)
(op de CD staan 26 tracks waarvan verschillende takes van L’assassinat, Sequence en voiture en Final )

1. Générique 2.52
2. L’assassinat De Carala 2.12
3. Sur L’autoroute 2.21
4. Julien Dans L’ascenseur 2.13
5. Florence Sur Les Champs-elysées 2.53
6. Diner Au Motel 3.59
7. Evasion De Julien 0.55
8. Visite Du Vigile 2.05
9. Au Bar Du Petit Bac 2.55
10. Chez Le Photographe Du Motel 3.55

Ascenseur pour l’échafaud [ musicmeter.nl ]

Precies 35 jaar geleden gaf Keith Jarrett zijn legendarische concert in Keulen op 24 januari 1975. Gisteren luisterde ik weer…

The Köln Concert
The recording is in three parts, lasting 26 minutes, 34 minutes and 7 minutes, respectively. As the concert was originally programmed on LP, the second part was split into parts labeled “IIa” and “IIb”. Part IIc actually is a 3rd part, the encore. A notable aspect of this concert is Jarrett’s ability to produce very extensive improvised material over a vamp of one or two chords for prolonged periods of time. For instance, in Part I, he spends almost 12 minutes vamping over the chords Am7 (A minor 7) to G major, sometimes in a slow, rubato feel, and other times in a bluesy, gospel rock feel. And for about the last 6 minutes of Part I, he vamps over an A major theme. Roughly the first 8 minutes of Part II A is a vamp over a D major groove with a repeated bass vamp in the left hand, and in Part II B, Jarrett improvises over an F# minor vamp for approximately the first 6 minutes.
 
Bron: en.wikipedia.org

Na een onderdompeling in het meditatieve Part II B draaide ik een opname van een concert van de Amerikaanse componist Terry Riley in Café Einstein in Berlijn op 13 januari 1984. Deze pionier op het gebied van minimal music en een van de wegbereiders van new age- en ambient music hoopt in juni zijn 75e verjaardag te vieren. Tijdens het concert in Berlijn liet Riley samen met Krishna Bhatt (sitar) een aantal ragacomposities horen. Het meeste indruk maakt op mij Song from the old country met Terry Riley achter de piano.

Keith Jarrett – The Köln Concert [ musicmeter.nl ]

Ben van Os en Jan Roelfs die verantwoordelijk zijn voor de art direction in de film Orlando, werden in 1993 beiden terecht genomineerd voor een oscar. Maar deze werd gewonnen door de art directors van Schlindler’s List. Orlando werd ook voor een oscar genomineerd in de categorie kostuumontwerp. Maar ook deze oscar werd niet verzilverd en de prijs ging tenslotte naar Gabriella Pescucci die de kostuums verzorgde in The Age of Innocence van Martin Scorcese.

Orlando is een magnifieke film, vooral wat de kostuums en fotografie betreft. Het verhaal spreidt zich uit over vier eeuwen en dat moet een enorme uitdaging zijn geweest voor de afdeling kostuums en art direction.

Ik ben geen historicus en zeker geen modehistoricus en kan dus niet oordelen of de voorstellingen die in kostuumfilms gegeven worden historisch verantwoord zijn. Wanneer er oscarnominaties zijn voor de kostuums en de art direction zal het we goed zitten, is mijn simpele redenering. En toch hoeft dat niet per se zo te zijn, tenminste als ik A. Bender mag geloven van marquise.de De film Amadeus die in 1984 een aantal oscars won, waaronder die voor het beste kostuumontwerp ( van Theodor Pistek ) en art direction, is als het om kleding gaat, historisch niet altijd juist. Maar het zou mij niets verbazen als Pistek deze ‘verkeerde’ keuzes bewust heeft gemaakt. In de film Marie Antoinette horen we toch ook Siouxsie and the Banshees ?

Het verleden is dood, leve de interpretatie!

Ironischerweise bekam Amadeus einen Oscar für die Kostüme, obwohl der Kostümbildner wie auch bei “Valmont” übelst gestümpert hat. Dabei sind zwischen vielen besch…eidenen Kostümen nur einige wenige, die halbwegs in Ordnung sind.
 
Constanze trägt beim ersten Auftritt etwas, das wohl eine Française sein soll. Der Kostümbildner hat den gleichen Fehler gemacht wie Sabine Normalverbraucherin und an ein Kleid hinten ein paar “Watteaufalten” geklebt. Das wäre wahrscheinlich nicht weiter aufgefallen, hätte er die Falten nicht ausgerechnet aus einem anderen Stoff als das restliche Kleid gemacht. Beim Bild links allerdings fällt schon anhand der Form auf, daß die Falten nicht, wie es sein sollte, Teil des Kleidrückens sind.
 
Die Perücken sind ein weiterer Schwachpunkt, besonders bei den Statistinnen. Sie sehen aus, als wäre ein toter Pudel aus 2000 Metern Höhe auf ihren Kopf gefallen und dort klebengeblieben. Die Haare sind ganz offensichtlich von Natur aus (oder besser gesagt, von Chemie aus) weiß, anstatt weiß gepudert zu sein, und der Haaransatz ist allzu offensichtlich mit Absicht verdeckt.Dabei waren solche Türme (typisch für die 1770er), wie sie links zu sehen sind, schon aus der Mode, bevor Mozart erwachsen war. Schaflockig-wuschelig waren die Türme nie, sondern im Gegenteil sehr ordentlich gelegt. Wuschelige Frisuren gab es Ende der 80er noch, aber sie waren nicht hochgetürmt.
 
Bron: marquise.de

Orlando [ imdb.com ]