Omdat een beeld vaak meer zegt dan duizend woorden, is visuele communicatie vaak belangrijker dan woorden. Zoals in de Middeleeuwen de kerk gebruik maakte van het beeld om analfabete gelovigen te onderrichten, zo maakt de reclame gebruik van beelden om de consument te manipuleren. Net als onze taal evalueert de (internationale maar cultuurgebonden) beeldtaal ook. De beeldtaal uit de Renaissance bijvoorbeeld werd tot ver in de negentiende eeuw nog verstaan, maar is in de twintigste eeuw ouderwets gaan ‘klinken’.
De smachtende en lijdzame blik die vanaf de vijftiende eeuw gebruikt wordt om het lijden van Christus en martelaren te verbeelden, is een van die visuele uitdrukkingswijzen die we nu anders verstaan dan vroeger. Dat heeft alles met ons zelfbeeld te maken. De moderne en postmoderne mens wil een autonoom en maakbaar wezen zijn dat zich niet langer afhankelijk maakt van de goddelijke genade die van boven komt. Hij moet dus op eigen kracht vertrouwen. De blik die nu vooral gepropageerd wordt, is de blik die elke beginnend topmodel moet leren: zelfverzekerd en confronterend. De vrouw wordt door de massabeeldcultuur het image van het sexy model opgedrongen en de man het image van de stoere krijger. Verleid en intimideer! Maar werp nooit je blik smachtend als een klimplantje omhoog. Dat hebben we gehad. Denken we.
