Onderstaande still laat zien hoe Geert Wilders en Bram Moscowicz reageren op de reactie van rechter Jan Moors op het zwijgrecht van Wilders. Vooral Moscowicz‘ gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. Hij denkt er het zijne van. We horen dat even later: rechter Moors zou de schijn van partijdigheid hebben gewekt. Het verzoek om de rechters (waaronder Jan Moors) te vervangen, is door de rechtbank niet gehonoreerd omdat zij het er niet mee eens is dat de schijn van partijdigheid gewekt zou zijn. Toch ligt er een hemelsbreed verschil in de intonatie van Jan Moors en die van zijn collega die Moors de volgende dag citeert: “het lijkt erop dat u dit nu weer doet.” De collega citeert op vlakke toon, maar Moors heeft vanuit zichzelf gesproken en aan zijn woorden kleur gegeven.
Kleur. Het is een woord dat tegengestelde betekenissen kan krijgen. Wanneer we over onze samenleving spreken, is ‘kleur’ een positief woord en met ‘kleurrijk’ benadrukken we dan de pluriformiteit van de Nederlandse samenleving. Wanneer het woord “kleur” een positieve lading wordt gegeven, krijgt “zwart-wit” vanzelf een negatieve lading. “Denk niet zwart. Denk niet wit. denk niet zwart-wit.” zingt Frank Boeijen, “maar meer met de kleur van je hart” Helemaal waar, maar welke kleur heeft de kleur van je hart? Je mag toch aannemen een warme kleur. De rechter heeft nu het laatste woord gekregen en wordt bijgestaan door Vrouwe Justitia, geblinddoekt maar gewapend met een zwaard. Het recht scheidt messcherp leugen van waarheid in een rechtvaardig oordeel volgens de een en in een onrechtvaardig oordeel volgens de ander.
rechter Jan Moors reageert op het zwijgrecht van Geert Wilders [ nos.nl ]
