Als we niet op weg gaan met een gevoel van ontzag en verbazing, – met wat vaak genoemd wordt: een gevoel voor het numineuze – zullen we niet erg vorderen op de Weg. Toen Samuel Palmer voor het eerst op bezoek kwam bij William Blake, vroeg de oude man hoe hij te werk ging bij het schilderen. “Met angst en beven”, antwoordde Palmer. “Dan zul je het ver brengen”, zei Blake.
 
De Griekse vaders vergelijken de ontmoeting van de mens met God met de ervaring van iemand die in de mist over de bergen wandelt: hij zet een stap vooruit en stelt plotseling vast dat er geen grond meer is onder zijn voeten maar slechts een bodemloze diepte. Ook gebruiken ze het beeld van een man die zich ‘ s nachts in een donkere kamer bevindt: hij opent een vensterluik en wordt verblind door een plotselinge bliksemschicht die hem wankelend achteruit doet wijken. Hetzelfde effect ervaren we wanneer wij oog in oog komen te staan met het levende mysterie van God: een duizeling overvalt ons; al de vertrouwde houvasten vallen weg en we kunnen ons nergens meer aan vastgrijpen; ons innerlijk oog is verblind, al onze gewone opvattingen worden in de war gebracht.
 
uit: De Weg van Christus van vader Kallistos Ware
Uitgeverij Tabor, Brugge 1992