In 1880 werd te Madrid een conventie van kracht waarbij alle belangrijke landen in Europa afspraken vastlegden ter regeling van hun handelsactiviteiten in Marokko. Vanwege de aanzienlijke handelsbelangen in Marokko sloot Duitsland in 1890 een afzonderlijk handelsverdrag met dit land; Frankrijk volgde dit voorbeeld in 1892. In 1900 sloten Frankrijk en Italiëeen geheim verdrag ter regeling van hun invloedssferen in het Middellandse Zee gebied. Frankrijk beoogde een groot Frans koloniaal rijk aan de kust van Noord Afrika en Marokko moest daarvan een onderdeel uitmaken. Na de Entente Cordiale van 1904 maakte Frankrijk ernst met haar koloniale plannen. Frankrijk begon zijn optreden in Marokko met een verdrag met Spanje, dat daarbij zijn eigen aanspraken in Marokko gegarandeerd kreeg.
 
Duitsland die als belangrijke mogendheid bewust buiten de besprekingen was gelaten, zag haar handelsbelangen in gevaar komen en ageerde heftig tegen het optreden van Frankrijk. Keizer Wilhelm II bracht, tijdens een vakantietocht in de Middellandse Zee, zelfs een bezoek aan Tanger waar hij de Marokkaanse sultan steun toezegde (de Tanger-crisis van 1905).
 
Von Bülow besloot de Duitse keizer te gebruiken in zijn plan. Hij haalde de keizer over om naar Tanger te varen om zo de sultan te overtuigen van de Duitse steun en de Franse regering in verlegenheid te brengen. Op 28 maart 1905 zette de keizer, aan boord van de Hamburg, koers naar Marokko.

Tegen de tijd dat Wilhelm de straat van Gibraltar had bereikt begon hij echter te twijfelen aan het plan. Liever was hij bij Gibraltar voor anker gegaan waar hij op bezoek wilde gaan bij de Britse koningin, Alexandra, die daar verbleef. Von Bülow had de keizer echter via verschillende telegrammen ervan overtuigd dat het bezoek aan Tanger essentieel was. Bovendien was het bezoek van de keizer inmiddels uitgelekt aan de pers, iets waar Von Bülow ook min of meer verantwoordelijk voor was geweest. Er zat voor de keizer dus echter niets op dan door te gaan met het plan. De Hamburg verscheen op 31 maart voor de kust van Tanger. Toch bleef de keizer, versterkt door het slechte weer bij aankomst, tot het laatste moment twijfelen. Uiteindelijk klaarde de lucht op en voer hij naar de haven. Daar aangekomen werd hij opgewacht door een oom van de sultan en de Franse ambassadeur. Hij vertelde de ambassadeur dat Duitsland opkwam voor het Verdrag van Madrid, gaf de ambassadeur vervolgens geen kans om te protesteren en besteeg een wit paard waarop hij naar de Duitse ambassade reed. De keizer had zich in Tanger helemaal niet op zijn gemak gevoeld …
verder lezen …