De crisis in de hedendaagse kunst is de crisis in de hedendaagse cultuur en is de crisis in de hedendaagse liturgie. Het “ik” zit alom hoog te paard. De kunst of de cultuur of de liturgie die niet dient, dient tot niets. Hoe dat in te zien? Eenvoudig vanuit het hervonden benul dat de mens tot dienstbaarheid is geboren en bedoeld.”
Antoine Bodar in Trouw
Antoine Bodar in Trouw
Het duidelijkste symbool van de waanzin van de Theory of Art waarmee je alles (maar ook niets!) tot kunst kan bombarderen, zijn voor mij niet de pisbak van Duchamp of de brillodozen van Warhol, maar het blikje poep van Manzoni. Kunst die niets en niemand dient behalve (de portemonnee van) het ego.
Piero Manzoni
Merda d’artista n. 89, 1961
ingeblikte uitwerpselen
van de kunstenaar
Merda d’artista n. 89, 1961
ingeblikte uitwerpselen
van de kunstenaar
De Belgische kunstenaar Wim Delvoye heeft echter bewezen dat er in de blikjes van Manzoni nooit poep heeft gezeten:
“Door het vele experimenteren met verschillende conserveringstechnieken kwamen we erachter dat er in Manzoni’s blikken nooit echte stront gezeten kan hebben”, zegt Delvoye. “Ik wilde Cloaca’s drollen graag in blikjes verkopen, maar dat bleek onmogelijk. De blikken klapten stuk voor stuk open.”
Voor de Theory of Art maakt het weinig uit, het gaat immers om het concept. Shit happens.
