Almost famous is geen realistische film, maar een sprookje. Kleine gebeurtenissen zijn uitvergroot en de anno 1973 niet (meer) zo gemoedelijke sfeer in de Amerikaanse rockscène is bewust geromantiseerd. Toch is het een eerlijke film. Almost famous is Cameron Crowe’s persoonlijke waarheid en bij het vertellen daarvan valt hij niet op leugens te betrappen. Zelfs niet in de scène waarin de beginnende, vijftienjarige popjournalist William Miller (Patrick Fugit) door een stel groupies wordt ontmaagd. Die valt in dezelfde categorie als de scène in High fidelity waarin John Cusack als tweedehands platenhandelaar een liefdesnacht beleeft met een mooie singer-songwriter – de categorie waarin de wens vader is van de gedachte en de grens tussen werkelijkheid en fantasie wat dunner is dan anders. En de waarheid verfraaien is, zoals iedere journalist weet, heel iets anders dan liegen.

Het overgrote deel van de scènes in Almost famous is uit het leven gegrepen. Het is bijvoorbeeld tragikomisch en herkenbaar hoe Miller zich tijdens zijn eerste journalistieke opdracht via de achteringang van de concertzaal toegang probeert te verschaffen tot de kleedkamer van Black Sabbath. Eerst wordt hij door een botte security man afgebekt. Vervolgens staat hij met zijn mond vol tanden als de bandleden arriveren en hem zonder blikken of blozen voorbijlopen. De groupies vinden hem schattig, maar hebben zo hun eigen prioriteiten. Hoe vaker William over het stukje toegangsweg heen en weer loopt, hoe grappiger de scène wordt. Pas als hij de leden van de (fictieve) supportact Stillwater op precies de juiste loftuitingen trakteert, mag hij mee naar binnen.
 
Bron: filmkrant.nl