Wij zijn wezens die niet alleen sterven, net als andere wezens, maar die ook weten dat ze zullen sterven. Aan ons leven is niet alleen een grens gesteld, maar wij kennen die grens ook.
 
Ik kan alleen inzien dat aan mijn leven een grens is gesteld als ik dat wat mij begrenst tegelijk op een of andere manier te boven ben. Ik moet mijn einde dus altijd al hebben getranscendendeerd, wil ik het kunnen overdenken. Ik kan me mijn lichaam voorstellen – als lijk. Ik kan me mijn begrafenis voorstellen, het verdriet van de nabestaanden die mij overleven. Ik kan me het feit dat de hele wereld mij zal overleven voorstellen. Na mijn dood zal alles verder gaan, zoals alles ook al voor mijn geboorte is begonnen.
 
Zoals ik me een verzameling mensen kan voorstellen waar ik niet bij ben, zo kan ik mij ook een leven voorstellen dat verder gaat zonder dat ik erbij ben.
 
Ik kan mij een wereld zonder mij voorstellen.
Ik kan mijzelf wegdenken.
Kan ik dat echt?