Het had maar weinig gescheeld of Arthur Schopenhauer was in Engeland geboren. Zijn vader wilde dat graag en zijn moeder schikte zich naar diens wens. De ouders waren naar Engeland gereisd en wilden in Londen de geboorte van hun kind afwachten. De vader die met de Engelse levensstijl dweepte, dacht daarmee te bereiken dat de vurig gewenste zoon de Engelse nationaliteit zou krijgen. Maar plotseling werd de vader tijdens de mistige dagen voorafgaand aan de bevalling door angst overvallen. Tijdens een zware inspannende reis bracht hij zijn hoogzwangere vrouw terug naar Danzig, waar Arthur op 22 februari 1788 ter wereld kwam.

Als filosoof en volgens de publieke opinie is Arthur Schopenhauer echter wel degelijk in Engeland geboren. Op vierenzestigjarige leeftijd, wanneer hij zijn levenswerk, waarvan het brede publiek geen weet heeft, reeds heeft voltooid, brengt een Engelse krant, de Westminster and Foreign Quarterly Review, in april 1853 deze Kasper Hauser van de Duitse filosofie onder de aandacht van het Engelse publiek.
(Bron: Arthur Schopenhauer, de woelige jaren van de filosofie door Rüdiger Safranski)

( … ) In postmoderne kringen levert dit problemen op. Uit respect voor een gesprekspartner is het niet mogelijk de waarheid te claimen voor een geloofsovertuiging. Het getuigt van meer respect om de zekerheid van het geloof in twijfel te trekken. De Amerikaanse filosoof Alvin Plantinga heeft echter aannemelijk gemaakt dat achter deze twijfel ook een gebrek aan respect schuilgaat. Deze twijfel doet een beroep op een norm van kennis. Deze norm is een bijzonder strenge norm, die verbiedt om veel van onze alledaagse kennis als waar en zeker te achten. Hij stelt daarbij de spannende vraag waarom deze strenge norm beter zou zijn dan andere, mildere normen.

Bijvoorbeeld: in het gewone leven gaan we ervan uit dat een betrouwbaar iemand opnieuw met een betrouwbaar getuigenis kan komen. Waarom zou dit ook niet gelden binnen de religie? De Bijbel of de Traditie van de Kerk is voor vele mensen reeds honderden jaren een betrouwbaar getuigenis. Zij nemen dit getuigenis voor waar aan. Voor postmoderne oren wordt het echter anders wanneer het gaat om religieuze uitspraken. Dan wordt een beroep gedaan op een kennisnorm die zo streng is dat alle twijfel daarmee zou moeten worden uitgesloten. Is het geen arrogantie om deze eis te stellen? vraagt Plantinga. Daarmee zet hij de sceptische postmoderne onderzoeker en de traditionele gelovige op één lijn. Wanneer de postmoderne mens vraagt om de claim van waarheid te laten vallen uit respect voor andersgelovigen, heeft hij evenmin respect voor de traditioneel gelovige die meent voldoende redenen te hebben om het aloude geloof als waarheid te claimen. Daarom is het beter om de beschuldiging van arrogantie te laten vallen en alle waarheidsclaims eerlijk tegenover elkaar te stellen. Mensen van verschillende geloofsovertuiging kunnen elkaar als mens en persoon respecteren, terwijl men het oneens is over de waarheid van elkaars beweringen