De verwereldlijking van de kerkelijke kunst in het Westen ( … ) was trouwens los van de Renaissance al eerder aangevangen, zoals dat een aantal jaren geleden nog eens wereldwijd duidelijk werd tijdens de tragische aardbevingen in Italie, waarbij beroemde fresco’s van o.a. Giotto verloren zijn gegaan. In de Volkskrant stond toendertijd de veelzeggende zin: “De schilder Giotto, die leefde rond 1300, brak als eerste met de plat-Byzantijnse composities van die tijd, zijn afbeeldingen kennen veel meer samenhang en de personen vertonen veel menselijker gelaatstrekken”. Hier wordt de suggestie gewekt dat er in de kerkelijke kunst een soort ‘ontwikkeling’ had plaatsgevonden van een ‘platte primitieve’ Byzantijnse kunstvorm (ook nog een kunstvorm van die tijd! ), naar een meer ‘ontwikkelde’, ‘samenhangende’ en natuurgetrouwe Italiaans-Katholieke schilderstijl.

Maar wat wij hier in werkelijkheid zien is geen evolutie van artistieke stijlen, maar een verdere verwijdering van de Oosterse en Westerse theologische opvattingen met betrekking tot de kerkelijke kunst en ik hoop ( … ) aan te tonen dat theologisch gezien de Westerse religieuze kunst juist ‘plat’ en ‘onsamenhangend` is geworden, terwijl de orthodoxe religieuze kunst de goddelijke dimensie van de realiteit in een ultieme samenhang heeft weten te bewaren.
( lees verder: Het iconografische aspect van de Orthodoxe Kerk door vader Sergi Merks )