11:12:05 The New Phoenix – Give To Me Your Love
11:09:32 Buffalo Springfield – Down Down Down
11:07:11 Fantastic Zoo – Light Show
11:03:40 Jefferson Airplane – Young Girl Sunday Blues
11:00:36 Blood, Sweat & Tears – House In The Country
10:58:06 The Loreys – Goin’ Downtown
10:57:48 Acid Talk – Psychedelic Circus
10:54:14 Electric Banana – Blow Your Mind
10:52:52 The Moody Blues – Eyes Of A Child II
10:50:29 Mystery Clock – Time Marches On
10:47:09 The Who – Disguises
10:43:51 Jeff Beck – Shapes Of Things
10:40:58 The Action – Icarus
10:37:55 The Creation – For All That I Am
10:25:40 Pink Floyd – The Narrow Way

60′s Psychedelic Web Radio [ techwebsound.com ]

Bij de tijdschriften werd mijn blik opgezogen door het woord PSYCHEDELIC! in circusletters op de cover van een onbekend magazine. How Hendrix, The Beatles & Pink Floyd turned on stond er onder. Ik was al bijna verkocht. Dus eerst maar eens bladeren. De psychedelische layout en typografie zogen mij verder… Tijdlijnen van 1965, 1966, enz… Daar ben ik erg gevoelig voor. Ik plaats mijzelf altijd in de geschiedenis als een reiziger die telkens weer naar de kaart zit te turen. En ik ben vertrouwd met de paradox dat ik mij daardoor juist steeds meer tegenover de geschiedenis ga bevinden.

De sixties zijn voor mij verstrengeld met de jaren die mij voor altijd doen herinneren aan de tijd dat ik nog een kind was, een wezen dat niet reflectief tegenover de wereld stond. Ooit kon ik gewoon simpel zijn kort aangelijnd aan de pin van het ogenblik, zoals Nietzsche schrijft in zijn beschouwing over het geluk van het dier. Ik zie mijzelf als kleuter door mijn ouders gedocumenteerd op vierkante zwartwitfoto’s met een gekarteld randje. Die beelden vermengen zich met de bonte foto’s van vrije en blije bloemenkinderen in het Mojo magazine. Maar ik ben geen kind meer en ik ken de keerzijde: massaal zochten ze het verloren paradijs, maar namen de verkeerde weg en velen belandden in de hel van de drugs.

“Vertel me eens over de sixties, hoe ze echt waren…”, kwijlt het retrohippiemeisje uit de jaren negentig tegen Peter Fonda in the Limey van Soderbergh. De vadsige vijftiger geeft een kort antwoord. “De sixties duurden eigenlijk maar een jaar, 1966 of beter gezegd maar een halfjaar. Stel je een land voor waar je nog nooit geweest bent en waar je geen kaart van hebt, maar alles wat je er tegenkomt, is je ten diepste vertrouwd. Dat waren de sixties.”

Neverland, (hoeveel psychedelische bands en albums droegen die naam?) een lokatie zonder coordinaten in tijd en ruimte, een bewustzijnsstaat, net als het verloren paradijs. Maar er is één groot verschil tussen Neverland, mijn jeugd en het verloren paradijs: Aan Neverland en mijn jeugd heb ik herinneringen, maar naar het verloren paradijs kijk ik reikhalzend uit als naar een land waar ik nog nooit geweest ben en waar gelukkig geen kaarten van bestaan.

Psychedelische webradio: technicolor web of sound
week van de jaren zestig [ Radio 2 ]