Once Upon a Time in the West gaat om het “oude westen” t.o.v. de nieuwe tijd. Het oude westen wordt gerepresenteerd door de drie “echte” mannen: Harmonica, Cheyenne en Frank voor wie oude waarden gelden als eer en (bloed)wraak. Zij zijn de vertegenwoordigers van een uitstervend ras, dat wordt verdrongen door de moderne tijd – symbolisch voorgesteld door de de spoorweg die onverbiddelijk hun richting oprukt. De moderne tijd wordt gerepresenteerd door een type compleet tegengesteld aan “de echte man”: een zwakke, kreupele en laffe machtsdenker Morton: de treinbaron, die met kunstmatige nieuwerwetse middelen als geld en techniek de oude waarden en echte mannen verdrijft.
 
JB op filmtotaal.nl

Levitan werd in 1860 geboren in het kleine stadje Kibarti in de omgeving van Kaunas in Litouwen in een arme joodse familie. Zijn vader was leraar Frans en Duits en later vertaler voor een Frans bouwbedrijf. In 1870 verhuisde het gezin Levitan naar Moskou. In september 1873 werd Levitan aangenomen aan de Moskouse School voor Schilderkunst, Beeldhouwkunst en Architectuur, waar hij les kreeg van Aleksej Savrasov, Vasili Perov en Vasili Polenov.
Toen in 1875 zijn moeder overleed en zijn vader zodanig ziek werd dat hij zijn kinderen niet meer kon onderhouden, kreeg Levitan een beurs van de school om hem de kans te geven op school te blijven. Tijdens zijn studie raakte Levitan bevriend met Konstantin Korovin, Michail Nesterov en Michail Tsjechov, en via deze met zijn broer, de beroemde schrijver Anton Tsjechov. Levitan was vaak te gast bij Tsjechov, en mogelijk was hij verliefd op Tsjechovs zuster, Anna Pavlova Tsjechova. Zijn eerste tentoonstelling was in 1877 en werd positief ontvangen door de pers. In mei 1879 werd de familie Levitan door nieuwe beperkende wetgeving omtrent de permanente verblijfplaats van Joden gedwongen te verhuizen. Onder druk van de bewonderaars van Levitans werk mocht hij echter in de herfst al terugkeren naar Moskou. Vanaf 1880 begon Pavel Tretjakov schilderijen van Levitan te kopen; deze schilderijen zijn nu onderdeel van de collectie van de Tretjakov-Galerij.

In de tentoonstelling van de Zwervers in 1884 waren ook enkele werken van Levitan. In 1891 werd hij als lid toegelaten tot de Zwervers. Als landschapsschilder pur sang schilderde Levitan nauwelijks stadsgezichten. Op het toppunt van zijn roem werd Levitan in 1897 lid van de Keizerlijke Academie der Schone Kunsten en in 1898 werd hij benoemd tot directeur van zijn oude school.
 
In 1897 werd bij Levitan een ernstige hartkwaal ontdekt. Hij bracht het laatste jaar van zijn leven (1900) door in Goerzoef, in het zomerverblijf van Tsjechov op de Krim. Hij werd begraven op de joodse begraafplaats Dorogomilov, en in augustus 1941 werd hij herbegraven op de begraafplaats van het Novodevitsji klooster in Moskou, vlak bij het grafmonument van Tsjechov.
 
Bron: nl.wikipedia.org

Biografie
Antoon van Dyck werd op 22 maart 1599 in het huis ‘den Berendans’ op de Grote Markt in Antwerpen geboren als zevende kind van de rijke koopman Frans van Dyck en Maria Cuypers. Zijn familie was zeer godsvruchtig: drie zussen werden begijn, zijn jongste broer Theodoor kanunnik en later pastoor.
 
In 1609 schreef hij zich in in de Antwerpse Sint-Lucasgilde als leerjongen van Hendrik van Balen (1574/5-1632). De jonge Van Dyck bleek al gauw veel talent te hebben. Op zijn veertiende schilderde hij zijn eerste bewaard gebleven zelfportret (Wenen, Gemäldegalerie der Akademie der bildenden Künste). Twee jaar later had hij waarschijnlijk al een eigen atelier.
 
In 1618 werd hij meester van de Sint-Lucasgilde. Vanaf dat ogenblik speelde hij een actieve rol als medewerker van Pieter Paul Rubens (1577-1640), met wie hij al vroeger goede contacten had. Dat blijkt onder meer uit het door Rubens geschilderde portret van Van Dyck van ca. 1613-15. Rubens noemt Antoon van Dyck in 1618 trouwens ‘mijn beste leerling’.
 
Genua
In 1620 ging hij naar het Engelse hof, maar hij bleef daar slechts kort. Een jaar later reisde hij via Antwerpen naar Italiëmet als bestemming Genua, waar hij speciaal in contact stond met de Antwerpse schilder Cornelis de Wael (1579-1667) en zijn broer Lucas, die kunsthandelaar was. Vanaf 1622 bezocht hij Venetië, Mantua, Milaan en Turijn. Ook verbleef hij voor langere periodes in Rome. Mede door deze reizen wist Van Dyck in Italiëzijn faam te vestigen. In 1624 vertrok hij naar Palermo in Sicilië, waar hij de gunst genoot van de Spaanse onderkoning. Het toppunt van zijn roem bereikte Van Dyck niettemin in Genua, waar hij tussen 1625 en 1627 de favoriete schilder van de stedelijke aristocratie werd.
 
Onmiddellijk na zijn terugkeer uit Italiëin 1627 ontving hij belangrijke opdrachten voor altaarstukken voor kerken en kloosters waarvan men het interieur in de geest van de Contrareformatie wenste te vernieuwen. Bovendien bleek hij zeer gewild als portretschilder. De Infante Isabella benoemde hem tussen 1628 en 1630 tot haar hofschilder. In die periode bracht hij ook twee bezoeken aan de Noordelijke Nederlanden. Aan het Haagse hof schilderde hij de portretten van Frederik Hendrik, prins van Oranje-Nassau, en zijn familie. De Hollandse stadhouder had trouwens, meteen na Van Dycks terugkeer in Antwerpen, al op grote schaal werk van hem aangekocht.
 
Engeland
In 1632 werd Van Dyck hofschilder van de Engelse koning Karel I. Hij vestigde zich in het toen net buiten het Londense stadscentrum gelegen Blackfriars. In mei 1632 werd hij al in de adelstand verheven en benoemd tot principalle Paynter in ordinary to their Majesties. Een jaar later kreeg hij de gouden ketting met de medaille van de koning, het insigne waarmee hij zichzelf heeft afgebeeld op een aantal zelfportretten, waaronder Zelfportret met zonnebloem van 1633.
 
Met tussenpozen bezocht hij de Nederlanden en Parijs, maar zijn belangrijkste werkterrein bleef Londen. In 1639 huwde Van Dyck, die vanaf 1628 lid was geweest van de Sodaliteit van de bejaerde Jongmans, een vrijgezellengenootschap onder leiding van de jezuïeten, Mary Ruthven, een adellijke hofdame van de Engelse koningin. Op 1 december 1641 werd zijn dochter Justina geboren. Een week later, op 9 december, stierf Van Dyck onverwacht te Blackfriars. Hij werd begraven in het koor van de Sint-Pauluskathedraal. Zijn graf en stoffelijke resten gingen tijdens de grote brand van Londen in 1666 verloren.
 
Bron: archief.antwerpenopen.be