Als Dressed to Kill de beste thriller van de jaren 80 is, dan is Basic Instinct het van de jaren 90. Gisterenavond was hij weer eens op televisie te zien. Ooit kwam ik niet verder dan het afgrijselijke expliciete begin en zette ik vol walging de televisie uit. Toen ik jaren later eens halverwege de film begon te kijken (zonder overigens te weten dat dit Basic Instinct was) merkte ik al snel dat ik te maken had met een knap gemaakte psychologische thriller. De expliciete sex en geweldscenes vind ik nog steeds storend, maar het scenario van Joe Eszterhas is ijzersterk. Toch viel me deze keer op dat de plot net iets te geraffineerd in elkaar steekt. Ook irriteerde mij de voortdurend messcherpe dialogen, waardoor de film te geconstrueerd overkomt. Maar op de acteerprestaties van Douglas en Stone maken, is niets aan te merken.

In het universum van Basic Instinct draait alles om lust en drift. De mens wordt voorgesteld als een getemd maar in wezen moordlustig roofdier, Sharon Stone als een kat en Michael Douglas als een muis. Maar dan zo’n muis die net als de kat van spelletjes weet. De echte liefde lijkt soms door te kunnen sijpelen, maar de lust zit daarbij wel erg in de weg en krijgt uiteindelijk het laatste woord. In Basic Instinct kijken we ook in een spiegel naar de duistere krachten en perversiteiten in onszelf. Er is blijkbaar iets in ons dat zich amuseert over moord en daarop draait een groot deel van de filmindustrie. Kortom, na deze film te hebben gezien, word ik niet vrolijker van mijzelf.

Onlangs verscheen Basic Instinct 2: Risk Addiction waarbij Sharon Stone op haar 48ste weer gecast werd voor de rol van de aan risico verslaafde Catherine Tramell. De producenten waren minder aan het risico verslaafd, want de film is een voorspelbare poging het origineel te evenaren.

Veertien jaar nadat Sharon Stone de benen spreidde in ‘Basic Instinct’ van Paul Verhoeven, vertolkt ze opnieuw de rol van schrijfster Catherine Tramell. Deze tweede film speelt zich af in Londen: na het verdachte overlijden van een voetbalster wordt Tramell ondervraagd door de Metropolitan Police. Om een psychologisch profiel op te stellen van de hitsige romancière wordt een beroep gedaan op psychiater Michael Glass (David Morrisey). De succesvolle zielenknijper staat aan de top van zijn carrière, maar de intense uren met de mooie Amerikaanse halen zijn wereld overhoop. Kan zijn rationaliteit het halen van de natuurlijke driften die hij plots ervaart? Met haar 48 lentes ziet Sharon Stone er nog steeds verrukkelijk uit.
 
Een tweede benenflip zit er deze keer niet in, maar de liefhebbers van de vorige film in het bijzonder en het erotische thrillergenre in het algemeen komen zeker aan hun trekken. Stone, in het echte leven gezegend met een IQ van 154, speelt met zichtbaar plezier en opvallend gemak de superintelligente manipulatieve schrijfster, maar David Morrisey kan haar als Dr. Michael Glass geen partij bieden zoals Michael Douglas dat in de eerste film deed. De plot zit wel weer geraffineerd ineen, maar echt verrassend is de uitkomst niet. Weinig spanning, een stuk minder sexy: wij stelden ons dan ook de vraag of dit vervolg na anderhalf decennium nog wel zin heeft. Het antwoord? Neen.
 
Bron: cinenews.be

gonemovies.com

Als de zestiende eeuw de eeuw van het boek is, de zeventiende eeuw de eeuw van de schilderkunst, de achttiende eeuw de eeuw van de muziek, de negentiende eeuw de eeuw van de fotografie, dan is de twintigste eeuw zonder enige twijfel de eeuw van de film.

Honderd jaar geleden werd er met het nieuwe medium gepionierd door de gebroeders Louis en Auguste Lumière, George Méliès en Edwin Porter. Vanaf The Life of an American Fireman uit 1902 van Edwin Porter begint de klassieke Hollywoodstijl gestalte te krijgen. Na Porter heeft vooral D.W.Griffith de filmtaal verder ontwikkeld en omstreeks 1915 waren de belangrijke principes ontdekt, zoals de flashback, het establishing shot en de naar hem genoemde Griffith last minute rescue.

De ontwikkeling van de filmtaal, is vooral de ontwikkeling van de filmmontage. Want juist de wijze en het ritme waarop beelden met elkaar verbonden worden, bepalen het filmische verhaal. Terwijl in Amerika de klassieke Hollywoodstijl geboren was, werd in de jonge Sovjet Unie nog volop geëxperimenteerd met het nieuwe medium en herkende men er een nieuwe kunstvorm in. Een van de bekendste Russische cineasten uit de jaren twintig is Vsevolod Pudovkin.

Once ranked alongside Eisenstein among the masters of the Soviet silent cinema, Pudovkin’s critical stock has fallen in recent years, and few of his films are now well known. Nevertheless, the invention and dynamism of Mother (1926) suggest a distinct talent, with a grasp of montage principles which does at times rival Eisenstein. Given the obscurity of most of his later films (including a lengthy career in sound cinema), revaluation might well uncover some forgotten gems. In the silent era, Pudovkin also acted; an especially striking performance is visible in Kuleshov’s The Extraordinary Adventures Of Mr West In The Land Of The Bolsheviks (1924).
 

Mother 1926
Pudovkin’s first feature length fiction film, an adaptation of a story by Gorky about a peasant mother who comes to embrace revolutionary ideals, is regularly cited as a classic of Soviet silent cinema for its imaginative montage. Certainly the editing is superbly judged, but Pudovkin’s visual sense is here above all architectural, and at its best reminiscent of Fritz Lang. The oppression of the workers is visualised both in the confined interiors of their homes and in the towering pinnacles of factory and prison, while the finest montage sequences intensify the visual claustrophobia, until it is exploded in the famous climax: marching rebels cross-cut with the breaking up of an ice floe. Gripping and moving.
 
Bron: thecontext.com

Helikon, het landelijk instituut voor religie in kunst en cultuur organiseert reizen, lezingen, cursussen en excursies. Ook wordt jaarlijks een helikonlezing gehouden, afgelopen jaar was het onderwerp, vooruitlopend op het Rembrandtjaar, Bijbelse historieschilderkunst bij Rembrandt