Dertien jaar geleden ontmoette ik Paul Biegel voor het eerst en het laatst in de Arnhemse kinderboekwinkel Eigenlijk had ik nooit iets van hem gelezen. Ik kende zijn verhalen De kleine kapitein (1972) met illustraties van de inmiddels ook al overleden Carl Hollander uit de Donald Duck en De vloek van Woestewolf (1974) van de gelijknamige televisieserie.
Omdat ik in 1993 bezig was met het illustreren van een prentenboek voor peuters, wilde ik de oude meester graag ontmoeten. Gisteren zag ik op het journaal van acht uur dat Paul Biegel overleden is. Misschien dat ik binnenkort zijn Nachtverhaal weer eens ga lezen waarmee hij in 1993 een gouden griffel won. Zijn taalgebruik is soms archaïsch en soms met heel eigen woorden, wat hij bij Marten Toonder moet hebben geleerd. Typische Biegel-woorden zijn: mooite en tover.
Paul Biegel wilde eigenlijk pianist worden, maar toen bleek dat hij niet goed genoeg was voor het conservatorium, ging hij een jaar naar Amerika, waar hij voor een krant schreef. Toen hij terugkwam in Nederland werd hij redacteur van de Avrobode. Ook begon hij rechten te studeren in Amsterdam. Dat mislukte ook, waarna hij stripverhalen ging schrijven voor de Toonder Studio’s. Daar leerde hij het schrijversvak. In 1962 verscheen zijn eerste boek, en sindsdien zijn er meer dan 60 boeken van hem verschenen. Ook vertaalde hij werk van anderen.
Vrijwel alle boeken van Paul Biegel bevatten sprookjesachtige elementen. Ze gaan over rovers, prinsessen, feeën, koningen en dwergen. En zelfs als zijn hoofdpersonen gewone mensen zijn, dan gebeuren er toch wel ongebruikelijke, toverachtige dingen. In zijn boeken voor wat oudere kinderen hangt vaak een donkere, dreigende sfeer, die hij in een heel eigen stijl weet neer te zetten. De boeken gaan over de strijd tussen goed en kwaad, over reizen naar het onbekende. Voor een aantal van zijn boeken baseerde hij zich op oude verhalen en legendes. In veel boeken spelen dieren een belangrijke rol.
