gewassen tekeningen naar Il Vangelo Secondo Matteo
Pier Paolo Pasolini volgde in zijn visuele vertelling van het Evangelie volgens Mattheus het realisme van de Italiaanse schilder Caravaggio. Hij was niet de enige cineast bij wie je de erfenis van Caravaggio duidelijk kunt zien. Het naoorlogse Italiaanse neorealisme is vaak doortrokken van de rauwheid van de vroeg 17e eeuwse Italiaanse meester.
In het realisme van Pasolini verschijnt een paradox: de karakterkoppen zijn vaak zo uitgesproken, dat je kunt zeggen dat ze weer geïdealiseerd zijn. Bij de typecasting onder de plaatselijke bevolking heeft men gezocht naar de ideale visser, de ideale boer, de ideale verlamde, enz. Daar bleken er in 1964 op Siciliëdus verrassend veel van rond te lopen. Bij de kop van een schriftgeleerde of bij een Kajafas of een Herodes, probeerde ik me voor te stellen welke ‘rol’ deze ‘acteur’ of figurant in het dagelijks leven van 1964 speelde. Was hij buschauffeur, ambtenaar bij de sociale dienst, een pastoor of iemand met connecties met de Cosa Nostra? Want ergens moet zo’n farizeeërtronie toch wel door de alledaagse realiteit gevormd zijn?
