Kierkegaard treurde erover dat de mens vergeten is hoe hij moet zijn. Hij zei dat we alleen nog maar kunnen denken en praten over zijn. We nemen geen deel meer aan de werkelijkheid, we denken er alleen nog maar over. Dat is introspectie. We vervangen de realiteit door ideeën over de realiteit, we komen gevangen te zitten in abstracties. We kijken bij ons denken naar binnen in plaats van naar buiten. Met een wat grof, maar accuraat beeld zouden we introspectie kunnen definiëren als mentale masturbatie. God gaf de mens de seksualiteit als iets dat samen met een ander mens genoten kan worden. Ze is naar buiten gericht. Als mensen masturberen, zijn ze niet langer verbonden met iemand buiten zichzelf, maar zijn ze naar binnen gericht. Dit is verkeerd omdat Gods bedoeling met de mens is dat hij niet alleen denkt, maar ook is. Het een zou het ander moeten voeden. Als het denken zich naar binnen keert, nemen we geen deel meer aan de werkelijkheid, maar zijn we verloren in gedachten. Dit leidt tot een hyperrationeel denken, een eindeloos verstandelijk beredeneren. Steeds meer denken, steeds minder zijn. Een vicieuze cirkel die nooit stopt als een centrifuge die alsmaar rondjes draait.

De verwereldlijking van de kerkelijke kunst in het Westen ( … ) was trouwens los van de Renaissance al eerder aangevangen, zoals dat een aantal jaren geleden nog eens wereldwijd duidelijk werd tijdens de tragische aardbevingen in Italie, waarbij beroemde fresco’s van o.a. Giotto verloren zijn gegaan. In de Volkskrant stond toendertijd de veelzeggende zin: “De schilder Giotto, die leefde rond 1300, brak als eerste met de plat-Byzantijnse composities van die tijd, zijn afbeeldingen kennen veel meer samenhang en de personen vertonen veel menselijker gelaatstrekken”. Hier wordt de suggestie gewekt dat er in de kerkelijke kunst een soort ‘ontwikkeling’ had plaatsgevonden van een ‘platte primitieve’ Byzantijnse kunstvorm (ook nog een kunstvorm van die tijd! ), naar een meer ‘ontwikkelde’, ‘samenhangende’ en natuurgetrouwe Italiaans-Katholieke schilderstijl.

Maar wat wij hier in werkelijkheid zien is geen evolutie van artistieke stijlen, maar een verdere verwijdering van de Oosterse en Westerse theologische opvattingen met betrekking tot de kerkelijke kunst en ik hoop ( … ) aan te tonen dat theologisch gezien de Westerse religieuze kunst juist ‘plat’ en ‘onsamenhangend` is geworden, terwijl de orthodoxe religieuze kunst de goddelijke dimensie van de realiteit in een ultieme samenhang heeft weten te bewaren.
( lees verder: Het iconografische aspect van de Orthodoxe Kerk door vader Sergi Merks )

Het had maar weinig gescheeld of Arthur Schopenhauer was in Engeland geboren. Zijn vader wilde dat graag en zijn moeder schikte zich naar diens wens. De ouders waren naar Engeland gereisd en wilden in Londen de geboorte van hun kind afwachten. De vader die met de Engelse levensstijl dweepte, dacht daarmee te bereiken dat de vurig gewenste zoon de Engelse nationaliteit zou krijgen. Maar plotseling werd de vader tijdens de mistige dagen voorafgaand aan de bevalling door angst overvallen. Tijdens een zware inspannende reis bracht hij zijn hoogzwangere vrouw terug naar Danzig, waar Arthur op 22 februari 1788 ter wereld kwam.

Als filosoof en volgens de publieke opinie is Arthur Schopenhauer echter wel degelijk in Engeland geboren. Op vierenzestigjarige leeftijd, wanneer hij zijn levenswerk, waarvan het brede publiek geen weet heeft, reeds heeft voltooid, brengt een Engelse krant, de Westminster and Foreign Quarterly Review, in april 1853 deze Kasper Hauser van de Duitse filosofie onder de aandacht van het Engelse publiek.
(Bron: Arthur Schopenhauer, de woelige jaren van de filosofie door Rüdiger Safranski)